Dag België - Hallo Kaapstad

Hallo lieve mensen. Hier de eerste emotionele-, maar ook leuke woorden uit het verre Zuid-Afrika.

Ik wil toch even beginnen bij het vertrek in Zaventem. Ik was die dag extreem rustig, terwijl de dagen voor vertrek me echt heel zwaar vielen. Eens op de luchthaven zag ik het volledig zitten. Ik wist dan ook dat ik niet alleen moest vertrekken, maar dat mijn grote steun en toeverlaat (Kato) me ging vergezellen. We werden op de luchthaven aangesproken door één of andere cameraploeg. Grappig dat zoiets weer met ons gebeurt. Ze maakten een programma over mensen die naar het buitenland vertrekken om verschillende redenen.

Wij hebben ons verhaal dan mogen doen voor de camera, met onze lieve mama's erbij. Ze stelden ons verschillende vragen en uiteindelijk filmden ze het afscheid.

Dus, voor de geïnteresseerden onder jullie: ergens in maart komen Kato en ik op TV. (hihi!)

Eens afscheid genomen van mijn lieveke, broer en ouders, stapten kato en ik door de douane. Op weg naar iets wat mijn gevoelens niet de baas konden. Moest ik nu blij zijn of verdrietig? Bang of juist niet bang? Ik wist het even niet meer, dus het enige wat ik kon doen, was het allemaal gewoon laten gebeuren.

Het eerste wat we hoorden toen we aan de gate kwamen, dat onze vlucht al bijna een uur vertraging had richting Londen. "Oh nee, het begint al!", was het eerste wat we zeiden. Want als we in Brussel vertraging hadden, misten we in Londen onze vlucht naar Kaapstad. We besloten dan maar om een stukje pizza te gaan eten, want die cameraploeg had ons van een lekkere, laatste Giant-menu van de Quick afgehouden.

Uiteindelijk konden we in het vliegtuig en moest Britisch Airways ervoor zorgen dat we veilig, maar vooral snel in Londen moesten geraken. Uiteindelijk landden we op het uur dat onze volgende vlucht zou vertrekken. MAAR, geen paniek! De vlucht naar Kaapstad had gelukkig ook vertraging door het slechte weer in Londen.

Na een een uitgebreide bagagecontrole, want ik piepte toen ik door de metaaldetector liep, wees de rustige engelsman 2 stresserende meiden de weg naar gate B38. De poort naar een heel nieuw leven voor 3 maanden.

Toen we uiteindelijk in de 747 stapten, dachten we dat het avontuur binnen enkele minuten zou beginnen. Maar niets was minder waar. We reden achteruit, richting startbaan, toen de kapitein ons toesprak en zei dat er zich nog ijs op de vleugels van ons vliegtuig bevond. Dit moest uiteraard verwijderd worden en dit duurde ongeveer een uur. Na dat uur reden we een stukje verder totdat we na een minuut weer stil stonden en er nog een probleem was. Toen dat probleem van de baan was, dachten we gered te zijn. Maar, de crew moest vervangen worden door een nieuwe omdat zij al te lang op het vliegtuig zaten! EN WIJ DAN!!!

Om even duidelijk te stellen: WE HEBBEN BIJNA 8 UUR IN EEN VLIEGTUIG GEZETEN DAT MOEST WACHTEN OP EEN NIEUWE CREW!!

Het werd me op dat moment echt teveel, want het was echt super heet in dat vliegtuig en ik had naast Kato nood aan stevige dosis bemoedigende woorden. Zonder me te bedenken heb ik Kris gebeld en hij heeft me in de wc van het vliegtuig, via GSM, gerust kunnen stellen! (Dank je wel!)

En toen...eindelijk...stegen we op! Dag iedereen, nu zijn we echt weg. Met een lekkere lasagne in mijn maag viel ik gerust in slaap.

Het was een extra lange vlucht geweest, maar uiteindelijk zagen we door ons raampje mooie landschappen en een prachtige zee.

Yep, we zijn er, dacht ik. Cape Town, here we come!

Eens geland en na een hartelijk onthaal aan de douane, zagen we Katelijne van 4 exchange eindelijk eens in het echt. Wij hadden al maanden met haar gemaild en nu zagen we haar. Ze was echt super vriendelijk en we kregen al meteen een pakje. Daar zat een GSM-kaart in en nog nutige informatie over de stad. Zij heeft ons dan naar onze nieuwe verblijfplaats gebracht.

Toen ik het gebouw zag, wist ik eerst niet zo goed wat te denken. Het zag er niet zo aantrekkelijk uit, maar eens binnen was het echt heel leuk.

We wonen er met 10 en over de anderen schrijf ik nog wel eens wat meer. De eerste indruk valt heel goed mee en ik zet er zeker nog veel foto's bij op.

Toen we met iedereen kennis hadden gemaakt, zijn we in een heel lekker restaurant gaan eten. Twee jongens, die bij ons wonen, hebben ons de weg gewezen.

Na het eten hebben we het thuisfront uitgebreid ingelicht over onze gebeurtenissen en gevoelens.

Voilà, dit zijn zo de eerste woorden uit het verre Zuid-Afrika! Wegens een technische storing en vermoeidheid, plaats ik de foto's morgen op deze pagina. DAAAG!

Tot gauw, lieve schatten. XXX